People with ADHD are not distracted
I’ve been amazed my whole life that the children who have the most energy and are the most creative are framed as the biggest idiots walking around.
Of course, I’m talking about people with ADHD. I get it: they always get into trouble. They’re emotional. They can’t listen for three seconds. They can’t hold a job. They throw their whole life upside down.
There are so many issues with the way we diagnose ADHD that I honestly don’t even know where to start.
First: people with ADHD intuitively understand that movement, flexibility, and creativity are important for health.
Second: it seems perfectly normal to me that you have no idea what you’re doing until you’re about 35.
Third: I wonder what “being distracted” even means. If I’m looking at something that doesn’t interest me at all, do I suddenly have a concentration disorder?
Fourth: there’s a relationship with how children are raised.
Fifth: there’s a relationship with nutrition.
Sixth: you can never actually measure what focus is. You can call something “distracted,” but it might just be a new connection that others don’t understand.
Seventh: people with ADHD work with a different rhythm. It’s completely logical to not finish tasks and to start several at once, because everything you do gives you new information.
Eighth: people with ADHD function like sprinters or kickboxers—short bursts of extreme energy (hyperfocus), followed by doing absolutely nothing (energy-saving mode). Also completely normal. If you manage your whole day at 50%, that’s not their fault. They’re either at 130% or at 5%. It’s annoying to deal with, sure, but we all know who the best performers tend to be.
And when you look at modern psychiatry, you start to wonder if we haven’t gone a bit overboard in assigning people illnesses that do exist, but also somehow don’t exist at all. I could just as easily give every non-ADHD person the psychiatric disorder “being incredibly slow,” but we don’t do that, do we?
ADHD’ers zijn niet afgeleid
Ik verbaas me al mijn hele leven over het feit dat kinderen die het meeste energie hebben en het meest creatief zijn, worden weggezet als de grootste idioten die er rondlopen.
Ik heb het natuurlijk over ADHD’ers. Ik snap het: ze komen altijd in de problemen. Zijn emotioneel. Kunnen nog geen drie seconden luisteren. Kunnen geen baan vasthouden. Gooien hun hele leven overhoop.
Er zijn zoveel dingen aan te merken op de manier van diagnosticeren dat ik serieus niet weet waar ik moet beginnen.
Ten eerste: ADHD’ers zijn de enigen die intuïtief begrijpen dat bewegen, beweeglijkheid en creativiteit belangrijk zijn voor gezondheid.
Ten tweede lijkt het me volstrekt normaal dat je tot je 35ste geen idee hebt wat je aan het doen bent.
Ten derde vraag ik me af wat “afgeleid zijn” betekent. Als ik naar iets zit te kijken wat me niets interesseert, heb ik dan een concentratiestoornis?
Ten vierde is er een relatie met hoe kinderen worden opgevoed.
Ten vijfde is er een relatie met voeding.
Ten zesde kun je nooit meten wat focus is. Je kunt iets “afgeleid” noemen, maar ook een nieuwe verbinding leggen die de rest niet snapt.
Ten zevende werken ADHD’ers met een ander ritme. Het is volstrekt logisch om klusjes niet af te maken en meerdere klusjes tegelijk te starten, omdat je bij alles wat je doet nieuwe informatie vergaart.
Ten achtste werken ADHD’ers als sprinters of kickboksers: in korte spurts extreme energie (hyperfocus), afgewisseld met heel veel niets doen (spaarstand). Ook volstrekt normaal. Dat jij de hele dag doorkomt op 50%, kunnen ADHD’ers ook niets aan doen. Die gaan óf op standje 130%, óf op 5%. Is vervelend om mee om te gaan, maar we weten allemaal wie de besten zijn die rondlopen.
Als je naar de moderne psychiatrie kijkt, ga je je afvragen of we niet een beetje zijn doorgeslagen in mensen ziektes opleggen die wel bestaan, maar ook helemaal niet bestaan. Ik kan ook alle niet-ADHD’ers de psychiatrische stoornis “ontzettend langzaam zijn” geven, maar dat doen we toch ook niet?