People with ADHD Underestimate Themselves
ADHD is something you do with your whole body, yet we view it as something that only happens in the brain.
People with ADHD are like kickboxers. Ninety-five percent of the time you dance around your opponent, and five percent of the time you go full force. In practice, this means: 95 percent of the time you flutter around a bit, you seemingly do little at work, you leave tasks half-finished, you bore your colleagues—but the 5 percent of the time that you do act, you work much harder and better than the rest (hyperfocus). Other people always work at 70% of their capacity. They rarely do nothing, but they also work far less hard and intensely. So, they’re simply different working styles.
In that 5% of hyperfocus, I get as much done as someone who works all day at 70% capacity. It only seems like I do nothing all day. But that’s not true, and I think that applies to many people, because they never finish anything. But you actually do: you keep finishing small pieces of new tasks. If you stick with it long enough, everything gets done anyway.
Anyone who understands something about reality will say the following: there is a world that exists outside of science and objectivity. I don’t know if you can approach that world scientifically, but what I do know is that it’s something that falls ‘outside of everything.’ It’s a world that feels more fluid, a bit in-between. In my view, science often looks at reality with hard eyes. Something must be something. For example:
• That object has exactly those dimensions
• This law of nature works like this
• If you do this, that happens
These are unconsciously hard judgments.
If you look at reality with soft eyes, you see that a completely different world exists. With soft eyes, you don’t judge right away; you let the thing present itself first and then you watch how it unfolds. For example: you let the apple fall from the tree, and you watch how a bit of magic happens before your eyes. That is something different from saying: falling works like this. Everything always falls the same way, because of gravity. The advantage of looking with soft eyes is that you are constantly surprised again, because everything falls just slightly differently each time, and there are no universal laws at all.
ADHD’ers onderschatten zichzelf
ADHD gaat over je hele lichaam, maar wij zien het als iets in het brein.
ADHD’ers zijn zoals kickboksers. 95 procent van de tijd dans je om je tegenstander heen, en 5 procent van de tijd ga je op volle kracht. In de praktijk betekent dit: 95 procent fladder je een beetje rond, je doet ogenschijnlijk weinig op je werk, je maakt alle klusjes half af, je verveelt je collega’s, maar de 5 procent dat je wel iets doet, werk je veel harder en beter dan de rest (hyperfocus). Andere mensen werken altijd op 70% van hun capaciteit. Ze doen zelden niets, maar ze werken ook veel minder hard en intens. Het zijn dus meer stijlen van werken.
Ik krijg in 5% hyperfocus net zoveel voor elkaar als iemand anders die de hele dag op 70% capaciteit werkt. Alleen lijkt het alsof ik de hele dag niets doe. Maar dat is niet zo, en ik denk dat dat voor veel mensen geldt, omdat ze nooit wat afmaken. Maar dat doe je wel, want je maakt steeds een klein stukje van een nieuw klusje af. Als je het lang genoeg volhoudt, is dan alsnog alles af.
Iedereen die iets van de werkelijkheid begrijpt, gaat het volgende zeggen: er is een wereld die buiten wetenschap en objectiviteit bestaat. Ik weet niet of je die wereld wetenschappelijk kunt benaderen, maar wat ik wel weet, is dat het iets is dat ‘buiten alles’ valt. Het is een wereld die meer vloeibaar aanvoelt, een beetje ertussenin. In mijn ogen kijkt de wetenschap vaak met harde ogen naar de werkelijkheid. Iets móét iets zijn. Bijvoorbeeld:
• Dat object heeft precies die afmetingen
• Deze natuurwet werkt zo
• Als je dit doet, gebeurt dat
Dit zijn onbewust harde oordelen.
Als je met zachte ogen naar de werkelijkheid kijkt, zie je dat er een compleet andere wereld bestaat. Met zachte ogen oordeel je niet gelijk, maar laat je het ding zichzelf eerst presenteren en dan kijk je hoe het zich ontvouwt. Bijvoorbeeld: je laat de appel eerst van de boom vallen, je ziet hoe er een stukje magie voor je ogen gebeurt. Dat is iets anders dan zeggen: vallen werkt zo. Alles valt altijd op dezelfde manier, door zwaartekracht. Het voordeel van met zachte ogen kijken is dat je steeds opnieuw wordt verrast, omdat alles steeds net anders valt, en er helemaal geen universele wetten bestaan.