Can You Own Something?

The world consists of different compressed energy states. A wooden table, for instance, is made of molecules compressed in a certain way. A car is too.

If you see the world like this, you’ll understand why you can't truly own something. Owning something is just a label you put on a state of energy. Then you use it. It’s a solid system, but ownership is imaginary. When we all die, nobody remembers.

Why You’re Being Hustled Left, Right, and Center

You think you can own things. Therefore, you work for me. Because you believe you have to spend time to get those things. I don’t.
Don’t be mistaken: I’m not some extreme left-wing house occupier. I’m a regular guy who understands that "owning a compressed bunch of molecules" is kind of funny. I still live in my own apartment. Why not? I like it.

Can You Own Your Own Body?

Here it gets harder. From a molecular perspective, you can’t—because you're made of those same materials too. When you die, you and your body literally fall apart. So the only thing you really “have” is this understanding: that everything is temporary, and you’re in a unique position to recognize that right now.

Everything is perfectly balanced: you have the exact amount of oxygen, you can read or hear this, and you have the capacity to understand it. It’s like you’re a little printout of a vast universe, standing in the perfect scoring position. I couldn’t be more grateful.

De buurt

Ik was een tijdje niet in de buurt geweest. Mijn moeder had me ergens anders op school gedaan, met een ander type kinderen.

Ik kon niet wennen. Het voelde niet zoals vroeger. Elke keer als er iemand hard langsreed, werd ik boos, alsof het een persoonlijke aanval op mij was. Na maanden begreep ik het: de buurt was niet veranderd, ik was veranderd.

Soms zit je er met je neus bovenop. Of van een afstand lijkt het allemaal zo logisch. Maar ik kon de puzzelstukjes gewoon niet meer bij elkaar krijgen. Geforceerd probeerde ik niet te veel op te vallen, totdat ik er weer bij zou horen. Maar ik was de buurt al ontgroeid.

Stiekem deed dat toch een beetje pijn. Vroeger, toen ik zelf in de buurt opgroeide, dacht ik hier nooit over na. Want toen hoorde ik er gewoon bij. Dit soort dingen worden pas een probleem als je er zelf niet meer bij hoort.

Ik was laatst ook in LA geweest. Daar voelde ik me ook niet thuis. De mensen waren rijker, maar hadden minder smaak dan in Nederland. En dat kun je niet kopen.

Ik moet dus op zoek naar een publiek dat beter bij me past. Waar begin je dan? Ik heb mezelf de laatste tijd gelukkig omhooggewerkt in een bepaalde elite. Zeg maar: de echte culturele elite. Het boerenleven.

Mijn weg is zo gegaan:

  1. De buurt

  2. Een andere buurt, met kinderen die allemaal naar de universiteit gingen

  3. Uiteindelijk zelf ook naar de universiteit

  4. Ik gleed af, werd twee keer opgenomen in de GGZ

  5. Ik herpakte mezelf

  6. Toegang tot de westerse elite, een goede, degelijke baan. Terug in mijn oude buurt

Het was een zware weg, maar wel een fantastische reis. Ik denk dat weinig mensen kunnen zeggen dat ze zoveel hebben meegemaakt op hun 36ste. Ik heb van zoveel werelden geproefd. Ik ben patiënt geweest, en nu kijken mensen tegen me op. Dat is heel raar. Maar het klopt: ik ben echt veel veranderd.

The Neighborhood

I hadn’t been around the neighborhood for a while. My mother had put me in a different school, with a different type of kids.

I couldn’t adjust. It didn’t feel like it used to. Every time someone sped past me, I got angry, as if it were a personal attack. After months, I finally understood: the neighborhood hadn’t changed — I had changed.

Sometimes you're right in the middle of it. Or from a distance, everything seems to make sense. But I just couldn’t put the pieces back together. I tried, a bit too forcefully, not to stand out too much — until I could belong again. But I had already outgrown the neighborhood.

Secretly, that hurt a little. Back when I was growing up in the neighborhood, I never thought about these things. Back then, I simply belonged. These kinds of things only become a problem when you no longer fit in.

I had also been to L.A. recently. I didn’t feel at home there either. The people were richer, but they had less taste than in the Netherlands. And you can’t buy that.

So now I need to find an audience that suits me better. But where do you start? Lately, I’ve thankfully worked my way up into a certain elite — let’s say, the real cultural elite: rural life.

My journey went like this:

  1. The neighborhood

  2. Another neighborhood, with kids who all went to university

  3. Eventually went to university myself

  4. I slipped, was hospitalized twice in a psychiatric clinic

  5. I pulled myself together

  6. Gained access to the Western elite, got a good, solid job. Back in my old neighborhood

It was a tough road. But an amazing journey. I think few people can say they’ve experienced as much as I have by the age of 36. I’ve tasted so many different worlds. I’ve been a patient — and now, people look up to me. That’s strange. But it’s true: I’ve really changed.

Eerst naar je hele lichaam tegelijk kijken. Beeld je in dat je jezelf van een afstandje ziet — dat je jezelf bijvoorbeeld als geheel in bed ziet liggen. Dan zie je beter wat je écht doet.

Van een afstandje lijkt het alsof het probleem in het hoofd zit. De medische wereld richt zich bijvoorbeeld op de vraag of een hart goed werkt.

Maar een emotie onderdrukken is net zo mechanisch als een hart dat niet meer klopt. Het is ook iets dat écht gebeurt.

First, look at your whole body at once. Imagine seeing yourself from a distance — for example, seeing your entire body lying in bed. That way, you get a clearer view of what you're actually doing.

From a distance, it might seem like the problem is in the head. The medical world, for instance, focuses on whether a heart is working properly.

But pushing down an emotion is just as mechanical as a heart that has stopped beating. It’s also something that really happens.