Suppose I want to quit smoking. I give myself six months to do it.
This is a goal in itself. Everyone understands what that means.
But if you break it down into individual moments, there are only two possibilities:
-
At that moment, I am smoking a cigarette.
-
At that moment, I am not smoking.
At the moment I observe reality, it is therefore binary.
There are zero moments in which I am actually quitting smoking — that’s simply not possible within a single moment.
Quantum mechanics has the same problem: when you observe it, it’s binary. But it is part of a larger trend. A particle doesn’t randomly fall into 1) or 2); it is part of a larger wave pattern.
*So both things do exist: it is both a wave and a point in time.
Stel dat ik wil stoppen met roken. Ik neem er een half jaar de tijd voor.
Dit is op zichzelf een doel. Iedereen snapt wat hiermee wordt bedoeld.
Maar als je het afbreekt tot individuele momenten, dan zijn er maar twee mogelijkheden:
-
Ik ben op dat moment een sigaret aan het roken.
-
Ik ben op dat moment niet aan het roken.
Op het moment dat ik de werkelijkheid bekijk, is die dus binair.
Er zijn nul momenten waarop ik daadwerkelijk aan het stoppen met roken ben — dat kan namelijk niet in een individueel moment.
Kwantummechanica heeft hetzelfde probleem: als je kijkt, is het binair. Maar het maakt deel uit van een grotere trend. Een deeltje valt dus niet willekeurig in 1) of 2); het zit in een grotere golfbeweging.
* Beide dingen bestaan dus wel: het is zowel een golf als een punt in de tijd.
Not Being Allowed to Do Something
If you want to change something, it’s better to focus on what you do rather than on what you don’t do.
Quitting smoking, for example, is not doing something. That’s not an activity in itself. If I decide to quit smoking while sitting at my desk right now, I wouldn’t know what I’m supposed to do instead.
Buddhism makes the same mistake. The focus is very much on what you should do (breathe), but also indirectly on what you shouldn’t do: think. It’s better to say: I’m sitting here now and I’m allowed to think about anything, allowed to be distracted by everything. That way, thinking isn’t a punishment.
Punishing yourself by eating very little is also something you’re not allowed to do. It’s not something enjoyable that you are allowed to do.
Stopping yourself from being on your phone is also a not allowed thing — but then something has to be put in its place.
So what do I put in its place?
No idea. I haven’t found the right solution yet. Maybe just allowing myself to feel pleasantly tired.
Yesterday I was angry at myself the whole time because I kept getting distracted from work. But that’s actually not very smart, because it doesn’t make me less distracted. I’d be better off focusing on what it is: something I am allowed to do. And I’m allowed to be distracted.
* Not being allowed to do something is not an activity.
Iets niet mogen doen
Als je iets wilt veranderen, kun je beter de focus leggen op wél doen dan op niet doen.
Stoppen met roken bijvoorbeeld is iets niet doen. Dat is geen activiteit op zich. Als ik nu achter mijn bureau ga stoppen met roken, dan weet ik niet wat ik moet doen.
Boeddhisme maakt dezelfde fout. De focus ligt heel erg op wat je wél moet doen (ademhalen), maar ook indirect op wat je niet mag doen: nadenken. Je kunt beter zeggen: ik zit hier nu en ik mag overal aan denken, overal door worden afgeleid. Dan wordt nadenken geen straf.
Jezelf straffen met weinig eten is ook iets dat je niet mag doen. Het is niet iets leuks dat je wél mag doen.
Stoppen met op je telefoon zitten is óók iets dat je niet mag doen, maar dan moet er wel iets tegenover staan.
Wat zet ik er tegenover dan?
Geen idee. Ik heb de juiste oplossing nog niet gevonden. Even lekker moe zijn, bijvoorbeeld.
Gisteren was ik de hele tijd boos op mezelf omdat ik was afgeleid van mijn werk. Maar eigenlijk is dat niet slim, want daardoor ben ik niet minder afgeleid. Ik kan me beter focussen op wat het wél is — iets dat ik wél mag doen. En ik mag lekker afgeleid zijn.
*Iets niet mogen doen is geen activiteit.